จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

บทความนี้ต้องการการอ้างอิงเพิ่มเติมสำหรับการตรวจสอบ โปรดช่วยปรับปรุงบทความนี้โดยเพิ่มการอ้างอิงแหล่งที่มาที่เชื่อถือได้ เนื้อหาที่ไม่มีแหล่งที่มาอาจถูกท้าทายและลบออก
ค้นหาแหล่งที่มา:  เครื่องมือ "ไฟล์"  –  ข่าว · หนังสือพิมพ์ · หนังสือ · นักวิชาการ · JSTOR ( กุมภาพันธ์ 2010 ) ( เรียนรู้วิธีและเวลาที่จะลบข้อความเทมเพลตนี้ )

รายละเอียดของตะไบแบนตัดสองครั้งที่แสดงพื้นผิวการตัดที่กลึงทั้งหน้ากว้างและแคบ

ตะไบเป็นเครื่องมือที่ใช้ในการขจัดวัสดุจำนวนเล็กน้อยออกจากชิ้นงาน เป็นเรื่องปกติในงานไม้งานโลหะและงานการค้าและงานอดิเรกอื่นๆ ที่คล้ายคลึงกัน ส่วนใหญ่เป็นเครื่องมือช่างทำจากเหล็กเส้นชุบแข็งที่มีหน้าตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า สี่เหลี่ยม สามเหลี่ยม หรือกลม โดยมีพื้นผิวด้านหนึ่งหรือหลายด้านตัดด้วยฟันที่แหลมคม โดยทั่วไปมักขนานกัน ปลายด้านหนึ่งมีปลายแหลม แคบ ๆ อยู่ทั่วไป ซึ่งอาจติดที่จับได้ [1]

ตะไบเป็นรูปแบบหนึ่งของตะไบที่มีฟันตัดที่แตกต่างกันซึ่งใช้สำหรับการขจัดวัสดุจำนวนมากอย่างหยาบ [2]

ไฟล์ยังได้รับการพัฒนาด้วยพื้นผิวที่มีฤทธิ์กัดกร่อน เช่นเม็ดเพชร ธรรมชาติหรือสังเคราะห์ หรือซิลิกอนคาร์ไบด์ช่วยให้สามารถขจัดวัสดุที่จะทำให้ตะไบเหล็กหมองหรือต้านทานได้ เช่นเซรา มิก

ประวัติ[ แก้ไข]

ตะไบหรือตะไบ ในยุคแรก มีรากฐานมาจากยุคก่อนประวัติศาสตร์และเติบโตตามธรรมชาติจากการผสมผสานระหว่างแรงบันดาลใจสองอย่างของการตัดด้วยเครื่องมือตัดหิน (เช่นขวานมือ ) และการขัดโดยใช้วัสดุขัดจากธรรมชาติ เช่น หินประเภทที่เหมาะสม (เช่นหินทราย ) . [3]ในทำนองเดียวกันการขัดก็ค่อนข้างโบราณเช่นกัน ด้วยไม้และทราย ชายหาด ที่ให้การตักและการขัดที่เป็นธรรมชาติ ผู้เขียน Disston กล่าวว่า "ในการขัดถูหรือตะไบ มนุษย์โบราณใช้ทราย กรวด ปะการัง กระดูก หนังปลา และไม้ที่มีทราย ซึ่งรวมถึงหินที่มีความแข็งต่างกันโดยเกี่ยวข้องกับทรายและน้ำ" [4]

ยุคสำริดและยุคเหล็กมีตะไบและตะไบหลายประเภท นักโบราณคดีได้ค้นพบตะไบที่ทำจากทองสัมฤทธิ์ในอียิปต์ มีอายุย้อนไปถึง 1,200–1,000 ปีก่อนคริสตกาล นักโบราณคดียังได้ค้นพบตะไบที่ทำจากเหล็กที่ชาวอัสซีเรียใช้ ย้อนหลังไปถึงศตวรรษที่ 7 ก่อนคริสต์ศักราช

ในช่วงยุคกลางไฟล์ต่างๆ นั้นก้าวหน้าไปมากแล้ว ต้องขอบคุณช่างตีเหล็ก ที่มีพรสวรรค์มากมาย [5] ในศตวรรษที่ 11 มีไฟล์ แข็งอยู่แล้วซึ่งดูเหมือนจะค่อนข้างทันสมัยแม้ในสายตาปัจจุบัน [5]แม้ว่าพวกมันจะมีอยู่และอาจแพร่กระจายอย่างกว้างขวางในแง่ทางภูมิศาสตร์ผ่านการค้าแต่พวกมันก็ไม่แพร่หลายในความหมายทางวัฒนธรรมของคำนี้—นั่นคือคนส่วนใหญ่และแม้แต่ช่างตีเหล็ก จำนวนมาก ก็ไม่มีพวกมัน . ตัวอย่างเช่น ในศตวรรษที่ 13 งานเหล็กประดับที่ปารีสทำอย่างชำนาญโดยใช้ตะไบช่วย แต่กระบวนการนี้เป็นความลับเฉพาะช่างฝีมือระดับปรมาจารย์เท่านั้นที่รู้[5]ผู้เขียน Disston กล่าวว่า "ยังไม่ถึงศตวรรษที่สิบสี่ อย่างไรก็ตาม ผู้ที่ฝึกฝนศิลปะในงานเหล็กเริ่มใช้เครื่องมืออื่น ๆ นอกจากความร้อนและค้อนเป็นประจำ" [5]ข้อความนี้อาจทำให้เข้าใจผิดในแง่ที่ว่า การขว้างหิน (ด้วยหินทราย) และการขัด (ด้วยไม้ ทราย และน้ำ) ไม่เคยเป็นกิจกรรมที่หาได้ยากในหมู่มนุษย์ หรือโดยเฉพาะอย่างยิ่งช่างเหล็ก แต่ประเด็นก็คือตะไบเหล็กหรือเหล็กกล้าสมัยใหม่ที่มีฟันและการชุบแข็ง และวัฒนธรรมวัสดุของการตะไบที่ซับซ้อนซึ่งจะนำไปสู่การทำกุญแจและช่างทำปืนเป็นต้น เป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลากว่าจะกลายเป็นเรื่องธรรมดา แต่ในช่วงปลายยุคกลางการเปลี่ยนแปลงเป็นไปอย่างกว้างขวาง ผู้เขียน Disston กล่าวถึงนูเรมเบิร์ก, SheffieldและRemscheid (ใช้ ตัวสะกด Reimscheid ) เป็นศูนย์กลางการผลิตชั้นนำสำหรับไฟล์และเครื่องมือโดยทั่วไป กิจกรรมใน Remscheid สะท้อนให้เห็นถึงจิตวิญญาณแห่งงานโลหะของ ภูมิภาค Rhine-Ruhrโดยทั่วไป (รวมถึงEssen , DüsseldorfและCologne ) แทนที่จะเป็นตัวแทนของหมู่บ้านอัจฉริยะเพียงแห่งเดียวที่อยู่อย่างโดดเดี่ยว (พิจารณาจากที่ผู้เขียน Disston กล่าวถึงสมาคมช่างตีเหล็กของ ฟลอเรนซ์ในศตวรรษที่ 13 และอังกฤษในศตวรรษที่ 15 ควบคู่ไปกับการกล่าวถึงนูเรมเบิร์กเชฟฟิลด์และ เรม ไชด์ภูมิภาคที่ทอดยาวจากฟลอเรนซ์ถึงนูเรมเบิร์ก แม่น้ำไรน์-รูห์ร เนเธอร์แลนด์ และจนถึงเมืองเชฟฟิลด์ เปรียบได้กับสัญลักษณ์ทางเศรษฐศาสตร์สมัยใหม่ของบลูบานาน่า) ไฟล์ส่วนใหญ่ในยุคนั้นถูกตีด้วยมือตามลำดับใน ซึ่งเหล็กถูกหลอมขึ้น (ให้ความร้อนและตอก) จากนั้นฟันก็ถูกตัดด้วยสิ่ว(การกระทำนี้บางอย่างทำให้อารมณ์เสีย / ย้อย พอ ๆ กับการตัด) จากนั้นชิ้นส่วนก็แข็ง (โดยความร้อนแล้วดับ ) ตามด้วยการแบ่งเบาบรรเทา ในบางครั้ง ในบรรดาภาพวาดของLeonardo da Vinciเป็นภาพร่างของเครื่องมือกลสำหรับการตัดตะไบ (สิ่วจะทำการกระแทกหนึ่งครั้งหมุนฟัน จากนั้นเคลื่อนไปยังตำแหน่งโดยอัตโนมัติสำหรับฟันซี่ถัดไป และกระแทกอีกครั้ง)

ก่อนการแปรรูปเป็นอุตสาหกรรมและการพัฒนาชิ้นส่วนที่ถอดเปลี่ยนได้ในช่วงศตวรรษที่ 19 การยื่นมีความสำคัญมากกว่าในการสร้างกลไก ชิ้นส่วนต่างๆ มีรูปร่างอย่างหยาบๆ โดยการตีขึ้นรูปการหล่อและการตัดเฉือน แบบดั้งเดิม จากนั้น ส่วนประกอบเหล่านี้จะถูกประกอบด้วยมือทีละชิ้นสำหรับการประกอบโดยการจัดเก็บอย่างระมัดระวังและตั้งใจ ความแม่นยำที่เป็นไปได้ของการติดตั้ง ดังกล่าว นั้นสูงกว่าที่คาดไว้โดยทั่วไปมาก แต่ส่วนประกอบของส่วนประกอบที่พอดีมือนั้นไม่สามารถสับเปลี่ยนกันได้กับส่วนประกอบจากส่วนประกอบอื่น ล็อคนาฬิกาและอาวุธปืน(หินเหล็กไฟและก่อนหน้านี้) ถูกผลิตด้วยวิธีนี้มานานหลายศตวรรษก่อนการปฏิวัติ อุตสาหกรรม

การตัดเฉือนในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ต้องอาศัยการตะไบเป็นอย่างมาก เนื่องจากการกัดได้พัฒนาอย่างช้าๆ จากวัยเด็ก ช่วงต้นศตวรรษที่ 20 การผลิตมักเกี่ยวข้องกับการตะไบชิ้นส่วนเพื่อให้ได้รูปร่างและขนาดที่แม่นยำ ในสภาพแวดล้อมการผลิตในปัจจุบัน การกัดและการเจียรได้เข้ามาแทนที่งานประเภทนี้โดยทั่วไป และการตะไบ (เมื่อเกิดขึ้นทั้งหมด) มักจะใช้สำหรับการลบคมเท่านั้น การตะไบตามรูปร่างและขนาดอย่างชำนาญยังคงเป็นส่วนหนึ่งของการผลิตแม่พิมพ์ การทำแม่พิมพ์ การทำเครื่องมือ ฯลฯแต่แม้ในสาขาเหล่านั้น เป้าหมายมักจะหลีกเลี่ยงการทำงานด้วยมือเมื่อเป็นไปได้

ประเภท[ แก้ไข]

ขนาดฟันสัมพัทธ์สำหรับการตัดที่เรียบ การตัดครั้งที่ 2 และการตะไบ

ไฟล์มีวัสดุ ขนาด รูปร่าง การตัด และโครงฟันที่หลากหลาย ภาพตัดขวางของตะไบอาจเป็นแบบแบน กลม ครึ่งวงกลม สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม คมมีด หรือรูปทรงเฉพาะอื่นๆ ตะไบเหล็กกล้าทำจากเหล็กกล้าคาร์บอนสูง[6] [7] (คาร์บอน 1.0 ถึง 1.25%) และอาจผ่านการชุบแข็ง[ 8]หรือตัวเรือนชุบแข็ง [9] [10]

ไม่มีมาตรฐานสากลรวมสำหรับการตั้งชื่อไฟล์ อย่างไรก็ตาม มีหลายชื่อที่ยอมรับโดยทั่วไปสำหรับไฟล์บางประเภท ไฟล์จะ "ทื่อ" ถ้าด้านและความกว้างของไฟล์ขนานกันตลอดความยาวของไฟล์ [2]มันจะ "เรียว" หากมีการลดขนาดจากส้นเท้าไปยังจุดของมัน ไฟล์อาจมีความกว้าง ความหนา หรือทั้งสองอย่าง [2] " แทง " เป็นส่วนที่ยื่นออกมาที่ส้น เรียว ด้านขนานหรือรูปกรวยสำหรับจับ สอดด้าม หรือยึดกับหัวจับ [2]

การตัดตะไบหมายถึงฟันที่ละเอียด (จากหยาบที่สุดไปหาเรียบที่สุด): หยาบ ปานกลาง ลูกครึ่ง ปาดสอง เรียบ และเรียบตาย ตะไบแบบตัดเดี่ยวมีชุดฟันขนานหนึ่งชุด ในขณะที่ตะไบแบบตัดขวางหรือแบบตัดสองครั้งมีชุดที่สองของการตัดซึ่งสร้างพื้นผิวการเจียระไนรูปเพชร [1]ในตะไบรูปแบบสวิส ฟันจะถูกตัดในมุมที่ตื้นกว่า และให้คะแนนตามตัวเลข โดยตะไบเบอร์ 1 จะหยาบกว่าเบอร์ 2 เป็นต้น ตะไบส่วนใหญ่มีฟันในทุกหน้า แต่ตะไบที่มีลักษณะพิเศษบางอัน มีฟันบนหน้าไม้เพียงหน้าเดียวหรือขอบด้านเดียว เพื่อให้ผู้ใช้สามารถเลื่อนไปอีกด้านได้โดยไม่ทำลายผิวเคลือบ

รูปร่างทั่วไปบางส่วนและการใช้งาน:

โทร: 

ราคา: 0 บาท

หมวดพระ: พระยอดนิยมภาคต่างๆ-รวมหมวดหมู่